پيشوايان بسيج

9. امام على‏عليه السلام - در تبيين ويژگى‏هاى پيامبران -: آنان گروهى مستضعف بودند كه خداوند، آنان را با گرسنگى آزموده بود و به سختى گرفتارشان ساخته و با ترس و بيمها آزمايششان كرده بود و از ناملايمات و ناراحتى‏ها پاكشان گردانيده بود. پس خشنودى و خشمِ خدا را به (داشتن يا نداشتن) مال و فرزند مپنداريد، كه اين از سرِ جهل به موارد آزمايش هنگام بى‏نيازى و قدرت است و از اين رو، خداوندِ پاك و بزرگ فرموده است: «آيا گمان مى‏كنند كه مال و فرزندانى كه به آنها مى‏بخشيم، (از آن روست كه) در نيكويى به ايشان، بى‏درنگ و پُرشتابيم؟ (نه،) امّا نمى ‏فهمند».
خداوند سبحان، بندگانِ خود را كه خودپسند و مستكبرند، به دوستانش كه در نظر آنان مستضعف و خوار و زبون‏اند، مى‏آزمايد. آنجا كه موسى بن عمران و برادرش هارون‏عليهما السلام، بر فرعون وارد شدند، درحالى كه هر دو لباس پشمين بر تن و عصاى چوبين در دست داشتند و با او شرط كردند كه اگر تسليم دين حق شود، پادشاهى‏اش برجا و عزّتش بادوام باشد؛ امّا او گفت: «از اين دو نفر تعجّب نمى‏كنيد كه با من شرط مى‏كنند كه سرورى‏ام به جا بماند و پادشاهى‏ام برقرار باشد، با آنكه آنان را با اين حال پريشان و زبون مى‏بينيد! پس چرا دستبندهاى طلا به دست آنها آويخته نيست؟»، به دليل آنكه فرعون، طلا و جمع‏آورى آن را مهم مى‏دانست و لباسِ پشمين و پوشيدن آن را پستى و حقارت مى‏پنداشت!
اگر خداوندِ سبحان مى‏خواست، هنگام بعثتِ پيامبرانش درهاىِ گنجهاىِ طلا و معادن زر ناب و باغهايى را كه از هر نوع درخت در آن كاشته شده، بر آنان مى‏گشود، و مرغهاىِ آسمان و جانورانِ زمين را همراه آنان مى‏ساخت. و اگر چنين مى‏كرد، آزمايش از ميان مى‏رفت و پاداش، نادرست مى‏شد و اَخبار الهى (وعده وعيدها) بى‏فايده مى‏شد و براى پذيرندگان دعوت پيامبران، مُزد آزمايش‏شدگان لازم نمى‏آمد؛ و گرويدگان به انبيا، شايسته ثواب نيكوكاران نبودند و نامها با معانى آنها تطبيق نمى‏كرد. امّا خداوند سبحان، پيامبرانش را در اراده و تصميمات خودشان توانا گردانيد، و در آنچه ديده‏ها از ظاهر آنان مى‏بينند، خوار نماياند، با قناعتى كه دلها و چشمها را از بى‏نيازى پُر مى‏دارد و فقر و ضعفِ ظاهرى‏اى كه چشمها و گوشها را بسيار بيازارد.
و اگر پيامبران داراى چنان نيرويى بودند كه كسى خيالِ مخالفت با آنان را نمى‏كرد و قدرت و عزّتى داشتند كه هرگز، ستمى نمى‏كشيدند و سلطنتى داشتند كه همه به سويشان گردن مى‏كشيدند و مردم به قصد ديدارشان بار سفر مى‏بستند، بر مردم آسان‏تر بود كه از قدرت آنان، عبرت پذيرند و راه گردنكشى در پيش نگيرند؛ ليكن در چنين حالى ايمانشان يا از بيم جان بود و يا اميد (به دست آوردن نان و چنان ايمان و كار نيكويى خالص نمى‏نمود)، بلكه نيمى از ترس و نيمى به رغبت بود. امّا خداوند سبحان، چنين خواسته است كه پيروى از پيامبرانِ او و تصديق كتابهاى او، و فروتنى در راه او، و تسليم در مقابل امر او، و گردن نهادن به طاعتِ او، امورى مخصوص به او باشد كه از غيرِ آنها چيزى با آن امورْ آميخته نشود؛ و هرچه آزمايش و امتحان بزرگ‏تر باشد، ثواب و پاداش آن نيز بيشتر است.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: